ความสุขแบบไม่สมประกอบ

แสงไฟจากโคมโต๊ะหนังสือสาดส่องท่ามกลางความมืด ผมกำลังจรดปากกาบนไดอารี่เล่มใหม่ ฟร้อมกับเสียงเจื้อยแจ้วจากโทรทัศน์ยามดึกแข่งกับเสียงพัดลมเพดานตัวเก่า หลังจากวันนี้ได้มีเวลาเป็นของตัวเอง นอนตื่นสายโด่งโดยไม่ต้องพะวงกับเสียงเจ้าเป็ดนาฬิกาปลุก ที่คอยเป็นยามไก่ขัน (เป็ดขัน) ให้ถ่างตาทุกเช้า ผมงัวเงียตาปรือเดินมาหยิบแก้วน้ำใบสวยของแทนใจจากใครบางคน มีคนเคยบอกว่าตื่นเช้าห้ามกลืนน้ำลาย ให้ดื่มน้ำสะอาด 1 แก้ว จะทำให้โรคหวัดไม่มาเยี่ยมเยือน สูตรจีนโบราณ ผมลองปฏิบัติมาได้หลายปีแล้ว ไสยศาสตร์มีจริงครับ โรคหวัดกระปอดกระแปดหายไป อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ต้องขึ้นกับการดูแลตัวเองด้วย ผมมีเวลาอ่านหนังสือมากขึ้น ไม่ว่าจะตอนเข้าส้วมยามเช้า นั่งแกร่วบนรถเมลล์ขณะถนนเป็นอัมพาต บางคราก่อนนอน ถ้าผมหลังสระยังไม่แห้งหรือตายังไม่ปิด หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าเป็นเหมือนเพื่อนยามเหงา เป็นเหมือนครูคอยชี้แนะ เป็นตลกคาเฟ่ผ่านตัวอักษร ผมมีความสุขมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ในขณะเดียวกัน อาจจะงานใหม่ที่เพิ่งเริ่มต้น สังคมแปลกไปจากที่เคยชิน มันเลยช่วยไม่ได้ที่ทำให้ผมมีความรู้สึก บางอย่างที่ยากจะอธิบาย บางทีเจ้าความเหงาเพื่อนเก่าก็กลับมาเยือน ผมฆ่าเวลาด้วยการจัดห้อง สลับตำแหน่งเฟอร์นิเจอร์บ้าง เล่นอินเตอร์เน็ตหรือโทรศัพท์หาครอบครัวบ้าง เจ้าความรู้สึกสุดโต่งทั้งมีความสุขทั้งเหงาปะปน คงหายไปในไม่ช้า ผมหวังอย่างนั้น --