บันทึกของ คนช่างคิด

-- อย่าคิดมากนะ -- ผมโดนเพื่อนคนดีตักเตือนให้ใบเหลือง หลังจากที่ทั้งอาทิตย์ผมเจอมรสุม พัดเรื่องราวในสมองกระเจิดกระเจิงกันไปคนละทาง ผมเดินตุปัดตุเป๋หัวเอียงไปข้างนึงอย่างกับคนเมา สงสัยผมคงจะคิดมากไปจริงๆล่ะ แต่จะให้ทำงัยล่ะก็ผมเป็นคนแบบนี้ ผมลองนึกย้อนไปในวัยเยาว์ ของผมผ่านสมุดบันทึกเล่มจิ๋ว ที่เป็นเหมือน Palm Organizer จัดระเบียบความคิดของผมเล่มแล้วเล่มเล่า ผมจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ที่เริ่มชอบเขียน ชอบบันทึก ชอบนึก ชอบคิด สมุดเล่มจิ๋วเหล่านั้นเหมือนตะแกรงดักความคิด สลับสับหว่างไปตามช่วงเวลาของชีวิต ทุกครั้งที่ผมหยุดนั่งทบทวนหยิบตะแกรงขึ้นมาดู ผมพบประสบการณ์มากมาย บางอันถูกดักไว้เพราะความคิดอ่อนหัด ต้องฝึกฝนอีกเยอะ ตะแกรงหนึ่งผ่าน ตะแกรงสองผ่าน .. ไม่มีที่สิ้นสุด ผมยังสนุกอยู่กับการนึกจินตนการไหลลอยไปตามห้วงเวลาพร้อมกับ -- ความคิด-- ที่เติบโตขึ้นท่ามกลางรอยหมึกกับภาพแทนความคิด ที่ผมคงจะทำอย่างนี้ไปอีกนานแสนนาน-- สุขสันต์วันคิดมากครับ --