อารมณ์ทางแยก (ต่อ)

คุณสุทธิชัย หยุ่น เคยเขียนคำนำไว้ในหนังสือ -- ความน่าจะเป็น-- ของลูกชาย คุ่น ปราบดา หยุ่น ไว้ว่า อย่าอ่านหนังสือมากเกินไป เพราะจะรู้อะไรมากเกิน ยิ่งอ่านมาก รู้มาก ก็จะอยากเขียน อยากทำนู่น อยากทำนี่ ฟุ้งซ่าน ผมว่าคำพูดนี้ท่าทางจะเป็นจริง เพราะตอนนี้สิ่งที่ผมประสบก็ไม่ต่างอะไรกับคำพูดคุณหยุ่นนัก มันเกิดภาวะข้อมูลในสมองระเกะระกะเต็มไปหมด ปัญหามันเลยเริ่มเกิด เพราะผมกลายเป็นเจ้าพ่อโปรเจค มีกำหนดกฎเกณฑ์ ให้ชีวิตมากมาย ทำอะไรเหมือนคนจับจด สมาธิสั้นกุด เกิดภาวะ --ทางแยก-- ไม่รู้จะไปทางไหนดี อึดอัดแบบบอกไม่ถูก ขณะเดียวกันผมก็พยายามหาทางแก้หลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการหมั่นสำรวจความรู้สึกนึกคิดของตนเอง จัดลำดับอะไรควรทำก่อน/หลัง ผมพยายามหาเวลาว่างระบายข้อมูลในกิจกรรมต่างๆ แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก ผมกลายเป็นคนพูดน้อยลงคิดมากขึ้น กรอบความคิดกว้าง แต่ไม่สามารถแสดงออกถึงแนวความคิดที่มีอยู่ อนิจจา! พาลให้ทำอะไรเหยาะแหยะ กล้าๆ กลัวๆ ขนาดจะเขียนบทความนี้ ยังลังเลว่าจะเขียนอย่างไรดี มีเรื่องราวมากมาย แต่เขียน (อีกหนึ่งวิธีระบายฯ) ทีไรได้น้อยทุกที