ทฤษฎี "Go For it" กับการคาดผิดทุกอย่างเร๊ย

"คาดผิดทุกอย่างเลยวันนี้ เซ็งมากเลยครับ" ผมบึ่งรถจากฟากนึงของกรุงเทพไปอีกฟากนึงของกรุงเทพ เพื่อที่จะไปล้างขัดเคลือบสีรอบสุดท้ายแถวซอยสุขุมวิท 34 ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพยากรณ์อากาศทั้งสัปดาห์นี้ฝนตกแน่นอน แต่ก็อดไม่ได้ แอบคิดในใจว่า ก็แหมสัปดาห์ก่อนฟ้าใสสุดๆ นี่แล่ะน๊า...ฟ้าฝนไม่เป็นใจจริงๆ หนำซ้ำ ผมคาดไว้อีกว่าระหว่างรอ จะไปห้องสมุด TCDC ที่ดิเอ็มโพเรียม จะนั่งทำงาน หาข้อมูล ให้หนำใจ ซักบ่ายแก่ๆ ค่อยมารับรถ แต่คาดผิดครับ... ทุกวันจันทร์ TCDC หยุด ผมแบกคอมเดินคอตก ลงมา เอาวะ ผมบ่นในใจ ไหนๆ ก็มาดิเอ็มโพเรียมละ เลยแวะร้าน Kinokuniya แทน ผมไล่เดินตั้งแต่ชั้นวางหนังสือกราฟิค...สถาปัตยกรรม...ศิลปะ..การ์ตูน...นิตยสาร...จนมาหยุดตรงหนังสือคอมพิวเตอร์...เห็นตำราประเภทที่เรียกว่า Bible เล่มหนาประมาณอิฐก่อสร้างก็มิปาน เนื้อหาคลอบคลุมตั้งแต่พื้นฐานจนถึงขั้นสูง... นับถือจริงๆ พวกฝรั่งนี่ช่างคิดช่างเขียนดีแท้ องค์ความรู้ที่ค่อยๆ สร้างสมขึ้นมาของเค้าถึงได้มีการถ่ายทอดอย่างเป็นระบบ พี่ไทยเราเลยทำได้เพียงแปล...แปล...แปล...แล้วก็แปล... ตำราดีๆ ของไทยก็มักจะกระจุกอยู่ตามหอสมุดของมหาวิทยาลัยต่างๆ จะหาทั้งทีก็แสนลำบาก บนแผง 10 อันดับขายดีจึงมีเพียงแต่หนังสือดาราเขียนหรือไม่ก็พวก howto จีบหญิง สารพัด.... เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมง ผมลุกๆ นั่งๆ หน้าแผงหนังสือนู๊นทีหนังสือนั๊นที อยู่ๆ ก็เกิดพุทธิไอเดียขึ้นมา ผมบรรจงจิ้มพิมพ์ลงใน Note บนมือถือผมถึง "ทฤษฎี Go For it" เค้ามีทฤษฎี 4P's สำหรับการทำธุรกิจ ผมก็มีเหมือนกันเป็นสูตรของผมเอง ข้อ 1 : Plan วางแผน วางแผน แล้วก็วางแผนก่อนจะทำอะไร (SWAT ANALYSIS) ข้อ 2 : Promotion ไม่ว่าจะเป็นทั้ง On/Offline Market ข้อ 3 : Play it Now อย่ารีรอ ลุยเยยข้อ 4 : Project Estimate ประเมินสิ่งทำไปอยู่อย่างเสมอ (REVERSE THINKING)หลังจากจดทฤษฎีเสร็จ ก็กะว่าจะกลับบ้านเอกมัย...คาดผิดอีกแว๊วครับ ผมลงรถไฟฟ้าสถานีเอกมัย เสร็จแล้วก็เดินมุ่งหน้าตั้งท่าจะข้ามถนนไปขึ้นกระป้ออีกฝั่ง พลันนึกได้ กุญแจบ้านอยู่พวงเดียวกะกุญแจรถ ที่ทิ้งไว้ที่ร้านขัดเคลือบ จบข่าวเลยครับ คาดผิดอีกแล้ว ผมเริ่มหัวเสียหน่อยๆ เหลือบดูนาฬิกาเที่ยงวันพอดี เลยเบนหัวไปร้านข้าวอันคุ้นเคย ผมเดินลัดเลาะไปริมถนน อ้าว....ร้านข้าวเจ๊งไปแล้ว...กลายเป็น Site งานก่อสร้างซะงั้น ฮ่วย! อะไรมันจะคาดผิดไปหมดเลย ผมหันหลังกลับ เดินย้อนผ่านหน้าวัดธาตุทอง คาดไว้ว่าน่าจะมีร้านข้าวราดแกงใกล้ๆ วัด คาดผิดอีก ไม่มีเลยซักร้าน เลยเดินหิ้วท้องไปถึง โรงพยาบาลสุขุมวิท... สุดท้ายก็เจอร้านอาหารของโรงพยาบาล....สุดท้ายเลยเดินย้อนกลับมานั่งทำงานที่ร้านบ้านไร่กาแฟสดจนเริ่มหมดแดด บ่ายสามแก่ๆ ใกล้เวลานัดรับรถ จึงนั่งรถไฟฟ้ากลับมาสถานีทองหล่อ แล้วลงเดินไปร้านล้างรถใกล้ๆ เรื่องคาดผิดสุดท้ายก็คือ เครื่องอบโอโซนในห้องโดยสารเสียเป็นรอบที่สอง...ผมเลยอดใช้สิทธิไปตามระเบียบ เฮ้อ..คาดผิดคิดจนหัวแตกเยย...