เมื่อเราโยนโบว์ลิ่ง สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดคือขณะถือลูกโบว์ลิ่งก็คือ เล็งไปที่เป้าหมาย วาดมือไปด้านหลัง เหวี่ยงแขนมาข้างหน้าและพยายามบังคับทิศทางของลูกโบว์ลิ่งไปตามที่คุณต้องการ จากนั้นสิ่งที่เราทำได้คือได้แค่ยืนดูว่ามันจะไปตามทิศทางที่เรากำหนดหรือไม่ จะสไตรท์มั๊ย หรือจะโดนซักพินพอให้ชื่นใจ หรือจะล้างท่อหรือร้ายสุดกระโดดข้ามไปอีกเลนผมนั่งอ่านคำนำจากนิตยสารหัวก้าวหน้าที่มาแรงหัวนึงของบ้านเรา พลางนึกถึงประโยคนึงที่ผมมักจะเตือนตัวเองอยู่เสมอ ชีวิตเราเต็มไปด้วยเรื่องคาดไม่ถึงมากมาย สิ่งที่เราทำได้คือสนใจในเรื่องที่เราควบคุมได้ ส่วนเรื่องที่เหนือการควบคุมก็ปล่อยให้ชะตาฟ้าลิขิตขีดเขียนกันไป เฉกเช่นกับการโยนโบว์ลิ่งที่เราสามารถควบคุมมันได้ในขณะที่มันอยู่ในมือเราเท่านั้น พอมันหลุดมือไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่เราจะไปกำหนดหรือคาดหวังอะไรได้
วันวันนึงเรามีเรื่องที่เรากำหนดได้ซักกี่เรื่องเชียว ผมลองนั่งตรองดู คุณเคยหงุดหงิดกับเวลาที่เห็นคนขับรถช้าจนเต่ากัดยางได้ หรือเคยเห็นคนนั่งโต๊ะข้างๆ เม๊าท์เรื่องดาราคนโปรดของคุณกันสนุกปาก พูดตรงๆ ผมก็ปุถุชนคนธรรมดาคนนึง ยอมรับว่าหงุดหงิดครับแต่พอมาหยุดคิดซักนิดลองคิดว่าลูกโบว์ลิ่งมันก็ไม่มีหูมาฟังคำสั่งคุณ รถคนข้างหน้าเค้าอาจจะปวดท้องอย่างแรงต้องฝืนขับแบบช้าๆ ไป หรือคนนั่งข้างๆ ที่เม๊าท์ดารากันท่ามกลางซองผ้าป่าที่เค้ากำลังจะไปทำบุญกัน สิ่งต่างๆ ที่ทำให้หงุดหงิด ล้วนเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้เลย แล้วเราจะเอาจิตไปผูกกับสิ่งเร้าที่เรายั้งไม่ได้ไปทำไม จริงมั๊ยครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น